Λεκτική βία: Οι πραγματικές πληγές σε 14 φωτογραφίες…

 

Τι θα συνέβαινε αν η λεκτική βία άφηνε τα ίδια σημάδια με την σωματική;

Ο φωτογράφος Richard Johnson υπογραμμίζει πως ίσως έτσι να αποκτούσε μεγαλύτερη σοβαρότητα και προσπαθεί να το αποδείξει μέσα από το φωτογραφικό του project.

O Johnson απεικονίζει την λεκτική βία πάνω στα πρόσωπα παιδιών και ενηλίκων και το αποτέλεσμα είναι απλά μοναδικό.

O ίδιος θεωρεί πως η λεκτική βία είναι ένα τεράστιο φαινόμενο στην κοινωνία μας. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο φυσική, αλλά μπορεί να είναι και λεκτική και μάλιστα στην περίπτωση αυτή μπορεί να γίνει ακόμα πιο βίαιη.

Δείτε τις απίστευτες φωτογραφίες: 

 

Άγιος Παΐσιος: Τι ακούει ο Θεός από εμάς!

18 Ιουνίου 2022

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 

Γέροντα, στην νέα γενιά υπάρχει αυτή η τάση να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα ή έτσι ήταν πάντοτε;
– Όχι, παλιά δεν ήταν έτσι· αυτό είναι το πνεύμα της εποχής. Τώρα δεν φθάνει που κρίνουν λαϊκούς, όλους τους πολιτικούς και τους εκκλησιαστικούς, αλλά κρίνουν και Αγίους και φθάνουν να κρίνουν και τον Θεό. «Ο Θεός, λένε, στο τάδε θέμα έτσι έπρεπε να ενεργήση· δεν ενήργησε σωστά. Αυτό ο Θεός δεν έπρεπε να το κάνη»! Ακούς κουβέντα; «Βρε, παιδί μου, εσύ θα πης;» «Γιατί; Λέω την γνώμη μου», σου λέει και δεν καταλαβαίνει πόση αναίδεια έχει αυτό. Το κοσμικό πνεύμα έχει καταστρέψει πολλά καλά πράγματα.

Προχωράει το κακό σε άσχημη κατάσταση, σε βλασφημία. Κρίνουν τον Θεό και ούτε τους πειράζει ο λογισμός ότι είναι βλασφημία. Είναι και μερικοί που έχουν μπόι και, αν έχουν και λίγη λογική, αρχίζουν: «Αυτός είναι για μια χούφτα, εκείνος περπατάει στραβά, ο άλλος κάνει έτσι» και δεν υπολογίζουν κανέναν.

Ήρθε μια φορά στο Καλύβι ένας και μου λέει: «Ο Θεός δεν έπρεπε αυτό να το κάνη έτσι». «Εσύ, του λέω, μπορείς να κρατήσης μια πετρούλα στον αέρα; Αυτά τα αστέρια που βλέπεις, δεν είναι μπίλιες που γυαλίζουν. Είναι ολόκληροι όγκοι που κινούνται ιλιγγιωδώς και συγκρατούνται, χωρίς να εκτροχιάζωνται».

«Αυτό, κατά την γνώμη μου, δεν έπρεπε να γίνη έτσι», ξαναλέει. Ακούς κουβέντα! Και εμείς θα κρίνουμε τον Θεό; Μπήκε η λογική και έλειψε η εμπιστοσύνη στον Θεό. Και αν του πης τίποτε, σου λέει: «Με συγχωρής, την γνώμη μου είπα· δεν μπορώ να πω την γνώμη μου;»

Τι ακούει ο Θεός από εμάς! Ευτυχώς που δεν μας παίρνει τοις μετρητοίς.

Ομολογώ ότι ουδέποτε θα πίστευα στον Χριστό, εάν δεν είχε αναστηθεί και δεν είχε νικήσει τον θάνατο!

 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=333556

 

Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθώς εις τον Αναστάντα Κύριον το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών· και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζη ότι αγωνίζεται διά την αθανασίαν και την αιωνίαν ζωήν.

Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε είναι ματαία η πίστις του!

Διότι, εάν η πίστις του ανθρώπου δεν είναι αγών διά την αθανασίαν και την αιωνιότητα, τότε τι είναι;

Εάν με την εις Χριστόν πίστιν δεν φθάνη κανείς εις την αθανασίαν και την επί του θανάτου νίκην, τότε προς τι η πίστις ημών;

Εάν ο Χριστός δεν ανέστη, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθή.

Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθή, τότε διά τι να πιστεύη κανείς εις τον Χριστόν;

Εκείνος όμως ο οποίος διά της πίστεως εις τον Αναστάντα Χριστόν αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει βαθμιαίως εν εαυτώ την αίσθησιν ότι ο Κύριος όντως ανέστη, όντως ήμβλυνε το κέντρον του θανάτου, όντως ενίκησε τον θάνατον εις όλα τα μέτωπα μάχης.

Η αμαρτία βαθμιαίως σμικρύνει την ψυχήν του ανθρώπου, την πλησιάζει προς τον θάνατον, την μεταβάλλει από αθανάτου εις θνητήν, από αφθάρτου και απεράντου εις φθαρτήν και εις πεπερασμένην.

Όσον περισσοτέρας αμαρτίας έχει ο άνθρωπος, τόσον περισσότερον είναι θνητός.

ΛΕΥΚΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Ο Λεύκιππος και ιδίως ο Δημόκριτος είναι εκείνοι οι οποίοι, στο πλαίσιο ερμηνείας της ύλης και των υλικών σωμάτων, διατυπώνουν την ρηξικέλευθη και άκρως επιστημονική, Ατομική θεωρία. Η ύλη αποτελείται από ά-τομα. Τα ά-τομα είναι σωματίδια τα οποία είναι "αμετάβλητα, αδιαίρετα, άτμητα και …"η πολλαπλότητα του κόσμου των φαινομένων εξηγείται από το διαφορετικό σχήμα, τη διαφορετική τάξη και θέση ή τροπή των πολύπλοκα συνδεδεμένων ατόμων".

Τα άτομα κινούνται μέσα σε έναν κενό χώρο, και με …"τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις τους, δημιουργούν, καινούργιους συνδυασμούς και νέες μορφές σωμάτων".

ΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ

 

«Ένας Μύθος είναι μία μάσκα του Θεού, μία μεταφορά για ό,τι υπάρχει πίσω από την ορατή πλευρά του κόσμου» «…οι μύθοι είναι ενδείξεις των βαθύτερων πνευματικών μας δυνατοτήτων, ικανές να μας οδηγήσουν στην ευχαρίστηση, τη φώτιση, ακόμη και στην έκσταση…» (Τζ. Κάμπελ, «Η δύναμη του μύθου»)

«Οι μύθοι διεισδύουν βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και σιγοψυθιρίζουν σε κάθε ευαίσθητο αυτί αιώνιες αλήθειες και ανώτερα ιδανικά».
«…είναι ζωντανά σπέρματα αλήθειας, που μπορούν να γονιμοποιήσουν κάθε κατάλληλα προετοιμασμένο ανθρώπινο νου και εκεί να καρποφορήσουν με καρπούς αφάνταστα πλούσιους». «Έχουν μία διεισδυτική ικανότητα και μπορούν να οδηγήσουν στη συνειδητοποίηση μεγάλων αληθειών, καθώς επίσης και στη συνειδητοποίηση του ίδιου μας του εαυτού».
«…είναι φορείς υψηλών αληθειών… Είναι σοφά πλασμένοι και χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα αρχέτυπα με τους ανάλογους συμβολισμούς τους, οδηγούν σε ανώτερες συνειδησιακές καταστάσεις». Φιλοσοφικός Σύλλογος Ιάμβλιχος, «Συμβολισμός και Αναζήτηση»

Να αγαπάτε αληθινά, να εκφράζεστε δυνατά, να ζείτε. Δεν είμαστε αιώνιοι.

ByawakShareΓράφει η Ιωάννα Παλμπά

Και ο χρόνος κυλά σαν το νερό στο ποτάμι που διαβαίνει δίχως γυρισμό.

Και οι άνθρωποι αναλώνονται μέσα στις πολλές υποχρεώσεις.

Και τα συναισθήματα μας φθείρονται μπροστά στον καθρέφτη μας.

Και οι καρδιές παύουν πια να αγαπιούνται αφού τις έπνιξε το ψέμα.

Και τα βλέμματα μας πια κοιτάζουν χαμηλά.

Η αντανάκλαση στα μάτια του συνανθρώπου, μας τύφλωσε από την θλίψη που εκπέμπει.

Και έτσι ο χρόνος μας διαπερνά δίχως ουσία, χωρίς αξίες και ιδανικά.

Υπάρχει λόγος για ό,τι «βλακεία» κάνεις (και δεν είναι αυτός που νομίζεις)

Σου έχει τύχει να κάνεις μια βλακεία και μετά να πεις; «Γιατί το έκανα αυτό; Τι σκεφτόμουν; Ποιος ήταν ο λόγος;»

Καλύτερη Ζωή

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΛΑΜΟΥΡΗΣ

Σου έχει τύχει να κάνεις μια βλακεία και μετά να πεις; «Γιατί το έκανα αυτό; Τι σκεφτόμουν; Ποιος ήταν ο λόγος;»

Ένα είναι σίγουρο. Ότι μάλλον δεν ήταν αυτός που νομίζεις…Συχνά αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο κάναμε κάτι άσχημο, κάτι «κακό» ή κάτι λάθος και συνήθως καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Ο λόγος που το κάναμε είναι επειδή είμαστε «κακοί» άνθρωποι. Δε μας αξίζει να μας φέρονται καλά, δεν μας αξίζει να ζούμε, δε θέλουμε τη συμπόνοια κανενός, που τραγουδούσε κι ο Στελάρας.Ευτυχώς κάνουμε και σε αυτό λάθος…Οι άνθρωποι δεν ξυπνάνε και ξαφνικά θέλουν να κάνουν κακό σε κάποιον. Δεν ξυπνάνε ξαφνικά και χάνουν μια προθεσμία στη δουλειά. Δεν ξυπνάνε και πληγώνουν τα συναισθήματα ενός άλλου.Υπάρχει πάντα λόγος.Υπάρχει πάντα απόλυτα ψυχο-λογική εξήγηση για ό,τι κάνουμε και είναι πολύ διαφορετική από αυτή που εμείς δίνουμε για εμάς. Ο λόγος που κάνουμε ό,τι κάνουμε είναι επειδή με κάποιο τρόπο έχουμε ταλαιπωρηθεί στο δικό μας παρελθόν.Αν έχεις την τάση να πληγώνεις τους δικούς σου ανθρώπους, μάλλον φοβάσαι να συνδεθείς, γιατί όταν ήσουν μικρός δεν εισέπραξες την αγάπη όπως την είχες ανάγκη. Μάλλον υπήρξε πολύ πόνος στη δική σου ανατροφή και από τότε έχεις συνδέσει τις κοντινές σχέσεις με τον πόνο. Πληγώνεις τους άλλους και επιλέγεις άλλους που σε πληγώνουν. Δεν είσαι κακός. Πληγωμένος είσαι.Αν δυσκολεύεσαι να κάνεις κοντινές σχέσεις, αν επιλέγεις ανθρώπους που δεν είναι διαθέσιμοι, τότε κατά πάσα πιθανότητα όταν ήσουν παιδί, οι γονείς σου ήταν απόμακροι προς τις δικές σου ανάγκες. Δεν ήταν διαθέσιμοι για σένα όπως τους είχες ανάγκη και δε σε φρόντισαν επαρκώς. Αυτό έμαθες. Δεν είσαι κακός. Ταλαιπωρημένος είσαι.Αν χάνεις προθεσμίες στη δουλειά, αν τα κάνεις όλα τελευταία στιγμή, αν φτάνεις μέχρι τη βρύση και τελικά δεν πίνεις νερό, δεν είσαι τεμπέλης ή έχεις κακή οργάνωση χρόνου. Μάλλον μέσα σου φοβάσαι να επιτύχεις γιατί από μικρός είτε έμαθες πως πρέπει να μειώνεις την αξία σου για να υπάρχει ισορροπία στην οικογένεια, ή ότι δεν είναι «σωστό» να δείχνεσαι στους άλλους, ή ότι κάποιος θα στεναχωρηθεί με τη δική σου επιτυχία. Δεν είσαι κακός. Φοβισμένος είσαι.Αν αγχώνεσαι διαρκώς με όλα, αν πολλές καταστάσεις σου προκαλούν πανικό, αν νιώθεις πως πρέπει να τους έχεις διαρκώς όλους ευχαριστημένους, υπάρχει εξήγηση. Ίσως μεγάλωσες σε μια αυστηρή οικογένεια, όπου έπρεπε να κάνεις τα πράγματα με συγκεκριμένο τρόπο για να είναι καλά οι γονείς.Ίσως άκουγες συχνά την ατάκα: «Μη με στεναχωρείς παιδί μου κι εσύ» από τη μαμά σου.Ίσως μεγάλωσες με έναν γονιό με κατάθλιψη, ο οποίος ήταν χαμένος στο δικό του κόσμο και ο τρόπος με τον οποίο ένα παιδί ερμηνεύει μια τέτοια κατάσταση είναι ότι εκείνο φταίει που η μαμά δεν του μιλάει. Η λύση που εφευρίσκει είναι ότι θα είναι όσο καλύτερο παιδί γίνεται μήπως και καταφέρει να είναι καλά η μαμά.

Η αφύπνιση δεν είναι πάντα όμορφη. Μερικές φορές είναι άσχημη, σκοτεινή, επώδυνη και δύσκολη

Η αληθινή αφύπνιση δεν είναι ένα παραμύθι. 

Το λαμπερό φως στο τέλος του τούνελ δεν είναι πάντα εκεί. Δεν υπάρχει κάποια ενθαρρυντική μουσική, καμία παράκαμψη για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Δεν μπορείτε να παρακάμψετε την πραγματικότητα για να φτάσετε στο τέλος. Δεν μπορείτε να αποφύγετε τον πόνο και τον αγώνα. Επειδή η αληθινή αφύπνιση είναι πραγματική.

Αφύπνιση σημαίνει να βλέπετε πράγματα για πρώτη φορά. 

 Σημαίνει να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας γι αυτό που είμαστε και να επιθυμούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Σημαίνει να κλαις μέχρι να πέσεις για ύπνο. Σημαίνει να πολεμάς με τον εαυτό σου. Σημαίνει να κάνεις μια ερώτηση και να μην έχεις κανέναν παρά τον εαυτό σου για την απάντηση. Η αληθινή αφύπνιση μερικές φορές είναι σκληρή. Πονά σαν μαχαίρι που σου σκίζει το δέρμα. Αλλά στο τέλος, είναι αυτή που μας διαμορφώνει στο άτομο που θα γίνουμε.

Χαρακτηριστικά των πραγματικά αυθεντικών ανθρώπων

Το να είσαι αυθεντικός σημαίνει να έχουμε το θάρρος να είμαστε ο εαυτός μας ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο κόσμος ή τι θα πει πίσω από πλάτη μας. Οι αυθεντικοί άνθρωποι ξεχωρίζουν εύκολα χάρη στα χαρακτηριστικά τους, τις πράξεις τους και τον τρόπο που αλληλεπιδρούν με τους άλλους.

Δείτε παρακάτω 10 χαρακτηριστικά των πραγματικά αυθεντικών ανθρώπων.

1. Είναι αυτο-στοχαστικοί

Περνάνε χρόνο παρατηρώντας τον εαυτό τους και προσπαθώντας να καταλάβουν ποιοι είναι, τι θέλουν και τι είδους άνθρωποι θέλουν να είναι στην ζωή τους. Μελετούν τα λάθη τους χωρίς να έχουν εμμονές και προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις εμπειρίες για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

2. Δεν είναι επικριτικοί

Επειδή κοιτάζουν τον εαυτό τους και τα λάθη τους σε τακτική βάση, δεν κρίνουν τους άλλους. Καταλαβαίνουν, ότι τα λάθη συμβαίνουν για να μαθαίνουμε από αυτά και είναι πολύτιμο εργαλείο για να ωριμάζουμε και να εξελισσόμαστε.

3. Ζουν στο παρόν

Τρίτη, με διδασκαλίες από την ξερή συκιά, τον φόρο στον Καίσαρα και την ανάσταση

Ο Ιησούς και οι μαθητές ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην πόλη της Ιερουσαλήμ, πάντοτε από το ίδιο απομακρυσμένο μονοπάτι που ήρθαν και το προηγούμενο πρωινό της Δευτέρας. Είναι σαν να μην θέλει ο Ιησούς να περιτριγυρίζεται από τους ανθρώπους - που περιμένουν να Τον δουν - προτού ανέβει στο Ναό.

 Όμως, σήμερα πολλοί από τους εβδομήντα δύο μαθητές Του, Τον περιμένουν ήδη στο χείμαρρο Κέδρον (της κοιλάδας Κέδρον)* λίγο πριν από το γεφυράκι, και μόλις Τον βλέπουν να προβάλει μέσα από τον ελαιώνα με τον πορφυρό μανδύα Του, τρέχουν να Τον προϋπαντήσουν και όλοι μαζί μετά προχωρούν προς την πόλη.
Ο Πέτρος κοιτάζει μπροστά, κάτω στην πλαγιά, πάντοτε με καχυποψία μην και εμφανιστεί κάποιος πονηρός άνθρωπος. Βλέπει πολλά ξερά φύλλα να επιπλέουν στο νερό του χειμάρρου. Μοιάζουν με τα φύλλα συκιάς. Παρατηρεί και βλέπει πιο πέρα τη συκιά, κατάξερη.

"Στο πρόσωπο του Χριστού κέρδισε η ζωή τον θάνατο..."

 

"Στο πρόσωπο του Χριστού κέρδισε η ζωή τον θάνατο..."

 

 

Αύριο είναι η πρώτη Κυριακή των Νηστείων, Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν αυτή την ημέρα, ως ημέρα θριάμβου για την Εκκλησία. Δεν νομίζω ότι αμφιβάλει κανείς γι αυτό. Όμως αυτός ο θρίαμβος της εκκλησίας, επί των εικονοκλαστών δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μια επίδειξη δυνάμεως και ισχύς απέναντι σε μια αντίπαλη ομάδα ή ιδέα. Για την εκκλησία η αλήθεια δεν είναι απλά μια ιδέα αλλά ένα πρόσωπο και η σχέση με αυτό. Στο πρόσωπο του Χριστού νικάει η ζωή τον θάνατο, και ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος. 

Εάν η εκκλησία έχει μια ορθή δόξα, μια σωστική και υγιή αλήθεια, αυτή πρέπει να αποτυπώνεται όχι σε χαρτιά και διακηρύξεις, αλλά στην εμπειρία και το βίωμα της ζωής των μελών της. Εάν έχουμε την αλήθεια πρέπει να είμαστε αληθινοί, εάν έχουμε το φως να είμαστε φωτεινοί κι εάν ο Χριστός είναι ο υιός του Θεού που αναστήθηκε εκ νεκρών δεν μπορεί πάρα να ζούμε δοξολογικά και χαρούμενα. 

ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΨΥΧΗ

 Ο σκοπός του ανθρώπου στη Γη είναι ένας: να φύγει από εδώ έχοντας γίνει λίγο καλύτερος από αυτό που ήταν όταν ήρθε. Αλλά για να γίνει κάποιος καλύτερος πρέπει να εξελιχθεί, που σημαίνει να υπερβεί τον εαυτό του. Μόνο έτσι μπορεί να απαλλαγεί από όλα τα κατώτερα στοιχεία που τον βαραίνουν. Αυτό ονομάζεται μετατόπιση της συνείδησης. Διαφορετικά μένει αδρανής.

Η μετατόπιση της συνείδησης γίνεται μέσωτης γνώσης των μαθηματικών, δηλαδή της γεωμετρίας και των αριθμών. Οι αριθμοί διδάσκουν πώς διατηρείται η ενέργεια στο σώμα, πώς διατηρείται η ενέργεια στο σύμπαν, αλλά και πώς μπορεί κανείς να τις διαχειριστεί.

Το σύμπαν, καθώς και όλοι οι κόσμοι που ενυπάρχουν σε αυτό, μας διδάσκουν ένα πράγμα: τους αριθμούς. Το σύμπαν το ίδιο είναι ένας αριθμός∙ ίσως ένας άπειρος αριθμός, αριθμός όμως. Αυτό μπορεί να φαίνεται περίπλοκο, όμως μας το δίνει να το καταλάβουμε με απλά λόγια ο Πυθαγόρας:

Αρχήν μεν των απάντων μονάδα, εκ δε της μονάδος αόριστον δυάδα, ως αν ύλην τη μονάδι αιτίω όντι υποστήναι. εκ δε της μονάδος και της αορίστου δυάδος τους αριθμούς, εκ δε των αριθμών τα σημεία, εκ δε τούτων τας γραμμάς, εξ ων τα επίπεδα σχήματα∙ εκ δεν των επιπέδων τα στερεά σχήματα, εκ δε τούτων τα αισθητά σώματα… και εξ αυτών γίνεσθαι κόσμον έμψυχον, νοερόν, σφαιροειδή. 

(Λεξικό Σούδας, λήμμα Πυθαγόρας, 5).

Η μυστική συζήτηση με τον Νικόδημο

Ο Νικόδημος, μέλος του Μεγάλου Σανχεντρίν (Μεγάλου Συνεδρίου), περίμενε και αυτός την έλευση του Μεσσία, όπως ήταν γραμμένο στην Τανάχ (τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης). Ο καιρός ήταν ήδη πλησίον, επειδή οι προφήτες είχαν περιγράψει τη χρονική περίοδο της εμφάνισης του Χρισμένου του Θεού.  Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, εκείνη την εποχή στο Ισραήλ είχαν εμφανιστεί πολλοί που ισχυρίζονταν ότι ήταν οι αναμενόμενοι Μεσσίες. Ο Νικόδημος, άνδρας με μεγάλη μόρφωση, έχει αρχίσει να διακρίνει στο πρόσωπο του Ιησού τον αληθινό Απεσταλμένο του Θεού, αλλά έχει και τις αμφιβολίες του. Γνωρίζει ότι οι ραββίνοι μισούν τον Ιησού, ότι το Σανχεντρίν, το ανώτατο εβραϊκό νομοθετικό και θρησκευτικό συμβούλιο είναι εναντίον Του, και ζητάει μια μυστική συνάντηση μαζί Του για να ξεκαθαρίσει μέσα του τις αμφιβολίες.

Το αίτημά του γίνεται αποδεκτό και τον βλέπουμε στο απόσπασμα από το κεφ. 116 του βιβλίου «The Gospel as revealed to me»* να πηγαίνει στο σπίτι όπου έμενε ο Ιησούς και να συζητάει μαζί Του.